Hala oradaysan eğer, nefes alıyor olmanın devamlılığını sağladığı bir hayattaysan hala… Bir selam diyorum belki, hak ediyorumdur ara sırada olsa.
Ben, burnumda kokunla uyanıyorsam senli rüyalardan, aynaların karanlığında gördüğüm tek aydınlık gözlerinse hala, başlangıcında ve sonunda hep aynı cümle dökülüyorsa ağzımdan ıslak kaldırımlı yollara…
Buradayım daha…
Geçerken bunca zaman, usulca çekip giderken aramızdan, bakarken ben öylesine, sessizliğinde bir çığlık arıyorsam hala. Uzanıp kimsesizliğime, adına bütünleşen harflere dokunuyorsam ellerimdeki bu yoksulluğa sadaka diye…
Kimdeyim hala…
Bir selam diyorum hani belki, hiç yoktan bir ağız boşluğuna denk gelen.
Yorgun akşamlarında mırıldandığın şarkıların gibi. Bir kıpırtı gibi dudaklarında, refleksten öteye geçmeyen…
Şimdi ben..
Bu gri şehrin kalabalığından uzak bir kıyıda, sol yanımda bir çocuk beslemekteyim sana. Elleri deniz, gözleri mavi, bakışı güneş…
Denizin mavisine sakladım düşlerimi, kıyıdaki bütün taşlar ağırlığınca taşıyor anılarımı…
‘Öteki’
